خلق خدارا در حریم حرمتش بسیار محترم داشته و برنگاهش اسرار بسیار و در بهترین امکانش از درجه ربوبی تا رذیلانه ترین خصلت واژه ای بنام احساس قرارداده واز همین جاست که تمامی اقدامات نیکو و اخلاقیات حسنه ظهور کرده و از همین مکان سخیفترین اعمال سرمیزند واینها همه درقالب کردار بروز کرده و شخصیت درونی انسانیت را بنمایش میگذارد و حال سوال این است که این دو اقدام دقیقا برخلاف چگونه در قلبی مملو از احساس همنشین هم شده و باهم سر سازگاری را نشان میدهند و همه اینها چطور در ارتباط با مغز بعنوان فرمانده وجود ادمیت جلوه گاه جایگاهی ربوبیت تا اسفل السافلین و ویل میگردند. 

بارالاها مارا انچنان در کنف حمایت خودت قرار بده تا برانفاسی که موجبات بروز اعمال زشت را فراهم می اورند فائق امده و خود را در درجات دون وپست قرار نداده ودرمجاورت ملائک برای استفاده از بهترین جایگاه تعیین شده برای بندگان نیک خودت مستقرگردیم. 

انشاالله