سیل اشک

ماشینی شدن و الیناسیون بمعنای گذراز اصالت و از دست دادن ارزشها و عادت و خوی گرفتن به اداب و رسومی که بنام تجدددر زندگی سرشارازذلت و خواری عده ای افراد از جامعه بشری ریشه دوانیده و روز بروز به حدت و شدت ان نیز افزوده تا شالوده و اس جامعه مملو ازصفا و نشاط و مهربانی و احساس و باهم بودن و...را به کل از بین برده و روش و روند زندگی تجدد مابانه را پیش گیرد.گاه وجود بشریت را دل و دماغی نیست تا به امورات خویش کمی اندیشه کند وچه بسیار اتفاقاتی که شاید منجر به یک عمرپشیمانی وندامتی گردد که تاابدالدهرتاوان ان با زجر و فلاکت ناشی از اینگونه اتفاقات داده نشود و بقول معروف درداین نابخردی راتالحدباخودبهمراه داشته باشید واما.............. 

جایگاه خانواده و بخصوص پدر ومادر بعنوان افرادی که تمامی زندگی و هم وغم خویش را در بهترین دوران که خود بایستی از ان بهره برداری کرده را وقف مخلوقاتی بنام فرزند و جگرگوشه میکردند برهیچکس پوشیده نیست فلذا وجدان بشریت و انسانیت که برخواسته از سرشت این موجود میباشد بایستی برای جبران اینهمه زحمت و مرارت در تربیت فرزندان گواهی دهد که در................ 

دراین رابطه نامه الکترونیکی دوست خوبم اقای عرب نیا را خواندم و بسیار........چراکه ...........  

آلزایمر

 

 

 

چمدانش را بسته بودیم

 

با خانه سالمندان هم، هماهنگ شده بود

 

یک ساک هم داشت با یک قرآن کوچک،

 

کمی نان روغنی، آبنات قیچی و کشمش

 

چیزهایی شیرین، برای شروع آشنایی

 

گفت: مادر جون، من که چیز زیادی نمیخورم

 

یک گوشه هم که نشستم

 

نمیشه بمونم، دلم واسه نوه هام تنگ میشه !

 

گفتم: مادر من، دیر میشه ، چادرتون هم آماده ست، منتظرند

 

گفت: کیا منتظرند ؟ اونا که اصلا منو نمیشناسند ! و ادامه داد:

 

آخه اونجا مادرجون، آدم دق میکنه ها، من که اینجا به کسی کار ندارم

 

اصلا، اوم، دیگه حرف نمی زنم. خوبه ؟ حالا میشه بمونم ؟

 

گفتم: آخه مادر من، شما داری آلزایمر می گیری

 

همه چیزو فراموش می کنی

 

گفت: مادر جون، این چیزی که اسمش سخته رو من گرفتم، قبول

 

تو چی ؟ تو چرا همه چیزو فراموش کردی دخترکم؟!

 

خجالت کشیدم، حقیقت داشت، همه کودکی و جوانی ام

 

و تمام عشق و مهری را که نثارم کرده بود، فراموش کرده بودم .

 

اون بخشی از هویت و ریشه و هستی ام بود،

 

و راست می گفت، من همه را فراموش کرده ام .

 

زنگ زدم به خانه سالمندان، که نمی رویم

 

توان نگاه کردن به خنده نشسته برلب های چروکیده

 

و نگاه مهربانش را نداشتم، ساکش را باز کردم

 

قرآن و نان روغنی و ... همه چیزهای شیرین دوباره در خانه بودند

 

آبنات قیچی را برداشت

 

گفت: بخور مادر جون، خسته شدی هی بستی و باز کردی

 

دست های چروکیدشو بوسیدم و گفتم:

 

مادر جون ببخش، حلالم کن، فراموش کن

 

اشکش را با گوشه رو سری اش پاک کرد و گفت:

 

چی رو ببخشم مادر، من که چیزی یادم نمی یاد

 

یعنی شاید فراموش میکنم ! گفتی چی گرفتم ؟ آل چی ...

 

جل الخالق، چه اسمهایی می زارن این دکترا، روی درد های مردم

 

طاقت نگاه بزرگوار و اشک های نجیب و موی سپیدش را نداشتم

 

در حالیکه با دست های لرزانش، موهای دخترم را شانه میکرد

 

زیر لب میگفت:

 

من که ندارم ولی گاهی چه نعمتیه این آلزایمر!!